Frans De Groodt

Frans De Groodt vormde zich als architect in jaren dertig aan de Antwerpse Academie en het HISK, en tijdens de oorlogsjaren als stedenbouwkundige aan La Cambre. Zijn carrière vatte aan met een stage in het bureau van Eggericx en Verwilghen te Brussel (1935-1938). Nadien werd hij door hen toevertrouwd met het toezicht op verschillende bouwwerken, zoals de Christus-Koningkerk te Sint-Niklaas (ca. 1937), die een vroege toepassing toont van geprefabriceerde elementen in gewapend beton. In de jaren veertig was hij actief als stedenbouwkundige, en daarnaast kende hij doorheen zijn hele carrière een grote interesse voor het historisch erfgoed en de restauratie van monumenten. In zijn onafhankelijke architectuurpraktijk vanaf 1945 legde hij zich in hoofdzaak toe op openbare gebouwen. De modelkleuterschool te Berlaar (1954-55) is kenmerkend voor zijn vroege vormentaal, die getuigt van traditionalisme en kloeke bakstenen volumes, die toch in hun detaillering verwijzen naar het modernisme van Wright en het modernisme in Nederland. Enkele van de weinige woningontwerpen van zijn hand zijn de aanleg van een nieuwe wijk in Wilsele (1952-53) en zijn eigen woning in de Antwerpse rand (1954-56). Het ontwerp voor de Sint-Lutgardiskerk in Sint-Pieters-Leeuw getuigt van een nieuwe tendens in de jaren 1960 die aansluiting zoekt met internationale voorbeelden.

De Groodt speelde ook een belangrijke rol in het Antwerpse architectuuronderwijs en het nationale architectuurdebat in verenigingen. Vanaf 1948 was hij docent aan het Nationaal Hoger Instituut voor Bouwkunst en Stedebouw, en vanaf 1965 directeur. Tijdens zijn ambtstermijn publiceerde hij een studieprogramma, gaf de instelling een huisstijl, organiseerde tentoonstellingen, richtte nieuwe vakken in en nam vooraanstaande architecten aan.