Elisabeth Prins

Elisabeth Prins was een Belgisch interieurarchitect, ontwerper, decorateur en docent. In 1926 startte ze de opleiding moderne decoratieve kunsten bij Henriette Bosché (1872-1949) aan de Fernand Cocq-school in Elsene. Daarna volgde zij de cursus decoratieve kunst aan de Brusselse Academie en vervolgens schreef ze zich in 1928 in voor de opleiding ornamentiek aan La Cambre in Brussel. Daar volgde ze onder andere lessen in esthetiek bij Victor Bourgeois (1897-1962) en in meubelkunst bij Antoine Pompe (1873-1981). In 1931 behaalde ze er met onderscheiding haar diploma.

Na het behalen van haar diploma's begon ze in 1932 haar loopbaan als etaleur bij de meubelmakerij De Coen in Kortrijk, alvorens voor zichzelf te gaan werken. Ze ontwierp meubelsets en interieurs, met name voor Brusselse winkels, de Nationale Ban in Antwerpen en het museum van Dinant. In 1937 stelde ze, samen met met J. Iwens en M. Wynants, twee andere winkeliers, een collectie arbeidersmeubelen tentoon in het Belgisch paviljoen op de Wereldtentoonstelling van Parijs. Na de Tweede Wereldoorlog werkte ze voornamelijk als binnenhuisarchitecte met haar echtgenoot en architect Gustave Herbosch (1908-1976), met name aan hun persoonlijk huis in Ukkel in 1955.

Van 1968 tot het einde van haar loopbaan in 1976 gaf ze lessen textiel aan het Institut Bischoffsheim in Brussel, opgericht in 1865. In het kader van haar cursus bezocht ze met haar studenten onder andere het atelier van de textielkunstenares Tapta. Elisabeth Prins was ook lid van de Nationale Vrouwenraad van België.

Het CIVA beheert een archief op haar naam en op naam van haar echtgenoot. Het bevat tekeningen, schilderijen, foto's en academische werken uit haar jaren aan La Cambre.