Huib Hoste

Huib Hoste is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne architectuur in Vlaanderen. Via zijn bouwkundig oeuvre en zijn geschriften zette hij zich in voor het behoud en de ontwikkeling van een vernieuwde architecturale cultuur. Hij volgt onder meer lessen bij Louis Cloquet en gaat later ook in diens atelier werken. Tijdens een aantal werkbezoeken aan Nederland maakt Hoste kennis met het werk van Berlage. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog wijkt Hoste uit naar Nederland waar hij onder meer een architectuurkroniek verzorgt in De Telegraaf en aan het eind van de oorlog het Belgenmonument te Amersfoort ontwerpt. Hij had er contact met de avant-garde van Theo Van Doesburg (1883-1931), J.J.P. Oud en De Stijl maar nam er meteen ook afstand van. Terug in België ontwikkelt Hoste zijn moderne architectuuridioom verder. Hij wordt een soort centrum dat allerlei vooruitstrevende Vlaamse intellectuelen en kunstenaars aantrekt.

Tijdens de wederopbouw in de Westhoek was Hoste een van de weinige modernistische architecten die een officiële aanstelling in de wacht sleepte en een aantal modernistische ontwerpen kon realiseren. Hij had goede professionele en persoonlijke contacten met Raphaël Verwilghen van de Dienst der Verwoeste Gewesten. Als architect aangesteld door het Hoog Koninklijk Commissariaat voor de Wederopbouw kreeg hij de verantwoordelijkheid over de gemeenten Zonnebeke, Geluwe en Wervik waar hij zowel officiële als private opdrachten uitvoerde. Verschillende ontwerpen voor het tiental woningen dat hij realiseerde, werden gefinancierd via het systeem Renkin. Zijn wellicht bekendste en meest bestudeerde realisaties zijn deze voor Zonnebeke. Daarbij is vooral Hostes strijd met lokale verantwoordelijken om zijn modernistische vormentaal aanvaard te krijgen, uitgebreid gedocumenteerd in architectuurhistorische publicaties – een strijd die slechts ten dele succesvol was.

De jaren ’20 vormen de bloeitijd van zijn carrière. Met tuinwijken in Zelzate (Klein Rusland, 1921-1923) en Brussel (Kapelleveld, 1923-1926), in samenwerking met Louis Van der Swaelmen, en het Zwart Huis in Knokke (1924) verwierf hij ook internationaal bekendheid. Bij de oprichting van het Hoger Instituut voor Sierkunsten/Ter Kameren in 1926 werd Hoste op uitnodiging van Henry van de Velde aangesteld als professor in de architectuur.

Deze bloeiperiode werd vrij plots onderbroken door een ongeval bij de constructie van een schoolgebouw waarbij doden vallen. Dit voorval bezorgt Hoste een kwalijke reputatie die in 1929 zou leiden tot zijn ontslag als professor bij Ter Kameren en de verdere ontplooiing van zijn loopbaan zal belemmeren. Het wordt moeilijk om nog opdrachten in de wacht te slepen, maar Hoste weigert koppig zich bij de feiten neer te leggen en vecht verder voor de moderne architectuur. Het is namelijk in deze moeilijke periode dat hij onder meer betrokken is bij de oprichting van de C.I.A.M. en het tijdschrift Opbouwen. In 1932-1933 werd hij door Le Corbusier gevraagd als medewerker voor het wedstrijdontwerp voor de Linkeroever in Antwerpen. Hij ontwikkelt zich tot architectuurtheoreticus maar krijgt nauwelijks de kans zijn ideeën in praktijk om te zetten.

Met de opkomst van de totalitaire regimes in de jaren ’30 wordt het al helemaal moeilijk nog gehoor te vinden voor zijn modernistische opvattingen. Na de Tweede Wereldoorlog wordt Hoste verdacht van collaboratie wat grote financiële moeilijkheden met zich meebrengt en een zware morele klap voor hem betekent. Tot aan zijn dood blijft Hoste regelmatig architectuurkronieken publiceren en projecten ontwerpen, maar deze missen de bezieling en het dynamisme van voor de oorlog.