Richard Acke

Richard Acke groeide op in het gezin van een schrijnwerker-timmerman, een vak waarin ook zijn negen jaar oudere broer Victor Acke (1864-1953) zich bekwaamde na zijn opleiding als beeldhouwer aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Kortrijk. Richard kreeg zijn eerste opleiding als schilder aan dezelfde academie, maar legde zich vervolgens toe op de toegepaste kunsten en de architectuur, wellicht onder invloed van het milieu van de Kortrijkse Kunstgilde. Deze groep kunstenaars, waaronder Jozef De Coene (1875-1950), Jozef Viérin (1872-1949), Pieter-Jozef Laigneil (1870-1950) en Jozef Lelan (1868-1953), werd actief rond 1900 en liet zich onder andere door de Engelse Arts & Crafts inspireren. Richard Ackes eigen architecturale activiteit nam zijn aanvang in de eerste jaren van de 20e eeuw, met als bekenste realisatie het Vlaams Huis in 1910-1913 (Groeningestraat, Kortrijk). Na de Eerste Wereldoorlog nam Acke regelmatig deel aan ontwerpwedstrijden voor goedkope woningen en meubels, zonder dat deze ontwerpen daadwerkelijk gerealiseerd raakten.Dankzij contacten met Raphaël Verwilghen, hoofd van de Bouwdienst van de Dienst der Verwoeste Gewesten, kreeg hij tijdens de wederopbouw evenwel een aantal opdrachten die ook werden uitgevoerd. Volgens de inventaris van de Dienst der Verwoeste Gewesten heeft hij in elk geval een aantal wederopbouwprojecten gerealiseerd, waaronder een aantal hoeves en het Begijnhof van Diksmuide (1923-1933) in samenwerking met Jozef en Luc Viérin. In opdracht van de Dienst der Verwoeste Gewesten ontwierp Acke ook types semipermanente woningen, inspelend op de zelfbouw die veel geteisterden ondernamen. Beschikbare materialen werden hierbij geassembleerd tot een nieuwe woning, vaak volgens het principe van het “geraamte met invulling”. Voor het optrekken van dergelijke huizen bestond een premiesysteem, toegelicht in het bulletin van de Dienst der Verwoeste Gewesten. Acke droeg ook bij tot het ontwikkelen van gestandaardiseerde ramen en deuren en tot het zoeken naar goedkopere technieken dan baksteen om woningen op te trekken, zoals leemmortel, telkens in opdracht van de Dienst der Verwoeste Gewesten. Verder ontwierp hij woningtypes voor de Ieperse tuinwijk Kalfvaart (1920), voor de tuinwijk Zaalhofwijk in Ieper die hij in samenwerking met Adolphe Puissant (1878-1950) en Henri Derée (1888-1974) ontwierp (1921, niet gerealiseerd) en voor een verbeterde versie van het model van de semipermanente woning, waarvan er 211 gebouwd werden (in de Westhoek alvast 56 in de tuinwijk Ligy in Ieper). Acke was vanaf 1923 lid van de Société Belge des Urbanistes et Architectes Modernistes. Op het einde van zijn leven gaf hij onder meer kunstboeken uit en was hij actief als grafisch ontwerper.