Henri Derée

Henri Derée bouwde vanuit de hoofdstad zijn architectenpraktijk uit. In zijn architectuur zocht hij steeds een compromis tussen traditie en rationeel classicisme. Derée volgde de opleiding architectuur aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel tussen 1904 en 1909 in het atelier van Ernest Acker. Na het behalen van zijn diploma liep hij stage bij Paul Bonduelle waar hij Eugène Dhuicque leerde kennen. In 1912 huwde hij de zus van Eugène Dhuicque en in 1927 zouden Derée en Dhuicque in een associatie treden om een elektriciteitscentrale te bouwen in Buenos Aires. De Eerste Wereldoorlog bracht Derée in gevangenschap door, nadien nam hij actief deel aan de wederopbouw. In dat kader realiseerde hij in Mol de wijk Toemaathoek (1922) en in Laken de wijk Verregat (1922-26). In de Westhoek maakte hij in 1920 samen met Adolphe Puissant en Richard Acke het ontwerp voor de Zaalhofwijk in Ieper in opdracht van de Bouwdienst van de Dienst der Verwoeste Gewesten. De wijk bestond niet alleen uit arbeiderswoningen, maar bevatte tevens publieke pleinen en speelterreinen, winkels en gemeenschapsvoorzieningen. Hoewel het ontwerp een traditionele inspiratie hadden, stootte het op veel lokaal verzet. Uiteindelijk werd het project niet uitgevoerd omdat de traditionele eigendomsstructuren sterker waren dan de nieuwe visie op stedenbouw en volkswoningbouw die het plan uitdroeg, en die door Raphaël Verwilghen als hoofd van de Bouwdienst van de Dienst der Verwoeste Gewesten werd ondersteund. Samen met Puissant klaagde Derée over de rigide behoudsgezinde politiek van het Ieperse bestuur in een artikel in L’Emulation. Tijdens het interbellum ontwikkelde Derée zijn schrijverskwaliteiten verder en ontpopte hij zich tot een genuanceerd criticus van de avant-garde en het modernisme in diverse artikels in L’Emulation waarin hij als lid van de Société Centrale d’ Architecture de Belgique een forum kreeg.