Organisatie, Koning Albertfonds

Het Koning Albertfonds was een Belgisch noodfonds dat op 23 september 1916 door door de Belgische regering in ballingschap (Le Havre) en de toenmalig koning Albert I van België werd opgericht. De doelstelling van dit fonds was onder meer het oprichten van noodwoningen, barakken (meestal van hout) en kerken en het uitvoeren van dringende herstellingen aan beschadigde woningen als gevolg van de Eerste Wereldoorlog. Door de destructie waren er tienduizenden woningen vernield en waren er middelen nodig om de daklozen en vluchtelingen te huisvesten en het land weer op te bouwen.

Het fonds verwerkte de aanvragen, gaf de opdracht tot het bouwen van de woningen en inde de huur. De Hoog Koninklijke Commissarissen en vooral de Toegevoegde Hoog Koninklijke Commissarissen van de Dienst der Verwoeste Gewesten namen voor een groot stuk de eigenlijke organisatie op het terrein voor hun rekening. Aan het tekort aan barakken van het Koning Albertsfonds werd tegemoetgekomen door het systeem van voorlopige woningen van Minister van Binnenlandse Zaken Jules Renkin. Die was overigens zelf voorzitter van de organisatie.

Er Vlaanderen werden gebouwen opgericht in onder andere:
Ieper (houten barakken en kerk)
Kortemark (noodwoningen)
Lier (houten noodwoningen)
Lo-Reninge (noodwoningen)
Middelkerke (houten barakken)
Zemst (houten noodwoning)

In Wallonië zijn die noodwoningen, ook genoemd "Baraques Albert", op verschillende plaatsen bewaard en bewoond gebleven tot heden.

Op 5 januari 1925 werd het Koning Albertfonds opgeheven. De woningen werden zoveel mogelijk verkocht.