Emile Janlet

Architect Emile Janlet (1839-1919) vormde één van de centrale figuren binnen het Brusselse netwerk van de neo-Vlaamse-renaissance. Die historiserende stijl valt te situeren binnen het zoeken naar een nationale uitdrukking en wordt gekenmerkt door het verwerken van lokale materialen in de gebouwen. Historische referenties werden aangepast aan de negentiende-eeuwse eisen.In zijn vroege carrière werd Janlet beïnvloed door zijn leermeester Hendrik Beyaert, bij wie hij stage liep van 1854 tot 1856. Daarnaast was hij een leerling en medewerker van zijn vader, Félix Janlet. Emile Janlet volgde parallel met de opleidingen bij deze meesters,lessen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Brussel (1852-1860). Zijn eerste belangrijke realisatie was het ontwerp dat hij maakte voor twee handelshuizen gelegen aan de Anspachlaan en het Brouckèreplein te Brussel, naar aanleiding van een wedstrijd in 1872. Deze werken werden beïnvloed door zijn vader, namelijk door het verwerken van klassieke Franse architectuurelementen uit de achttiende eeuw. Dit aspect zou in zijn later oeuvre verdwijnen, maar reeds bij dit wedstrijdontwerp legde hij een grote aandacht voor het nationaal karakter van zijn realisatie aan de dag, wat een heel voornaam aandachtspunt is binnen de architectuur in een neo-Vlaamse-renaissancestijl. Al gauw maakte hij een volledige overstap naar deze architectuurstijl, meer bepaald door het verlaten van de Franse invloed en klassieke gevelstructuren in zijn ontwerpen ten voordele van een gevarieerd materiaalgebruik en een vormentaal ontleend aan de Vlaamse burgerlijke architectuur uit de zestiende en zeventiende eeuw. Het gebruik van de lokale materialen werd zo aangemoedigd door Janlet en bood bescherming voor de bouwmarkt die in de jaren 1870 in crisis verkeerde. Deze vormentaal leidde tot heel pittoreske creaties in een persoonlijke assimilatie van de renaissancekenmerken en was reeds zichtbaar in creaties van voor 1878. Een vroeg voorbeeld van een vroege, maar reeds volwaardige neo-Vlaamse-renaissance is het huis dat Janlet bouwde voor kunstenaar Emile Wauters in Brussel. Het gebouw werd ook opgemerkt in de toenmalige pers wat bijdroeg aan de populariteit van de vormentaal. Daarnaast realiseerde Janlet in 1877 een atelierwoning voor Gustave Janlet op het voormalige Nijverheidsplein te Brussel (huidige Meeûssquare). Na het Belgische paviljoen op de Parijse Wereldtentoonstelling van 1878, ontwierp hij de school nummer 13, die gesitueerd is op het Brusselse Anneessensplein, het toenmalige Joseph Lebeauplein. De realisatie van deze school nummer 13 was mede mogelijk door het vertrouwen dat hij genoot binnen liberale kringen. Op stilistisch vlak hanteerde Janlet hier ook de neo-Vlaamse-renaissance, wat door een auteur van Chronique des Travaux Publics meteen werd gekoppeld aan het Belgische paviljoen van een jaar eerder:‘rappelant dans beaucoup de ses lignes la façade belge à l'Exposition Universelle qui valut à son auteur un si grand et si légitime succès’. Janlets Belgische paviljoen op de Wereldtentoonstelling van Parijs betekende immers een belangrijke promotie voor de nieuwe architectuurstijl, gekoppeld aan economische en ideologische belangen. Naast de pittoreske uitstraling van deze realisatie, werd de architectuur ook sterk bewonderd omwille van het verstandige materiaalgebruik, namelijk nationale materialen, grondstoffen, kunstenaars en ambachtslui, zodat het paviljoen ook zo, los van de stilistische voorke