Jean-Jules Eggericx

Jean-Jules Eggericx verdedigde als prominent figuur binnen het naoorlogse architecturale België, de tuinwijk als ideale oplossing. Hij creëerde verschillende typologieën en ontwierp op een rationalistische wijze met een zekere standaardisatie van bouwelementen. De stijl van zijn oeuvre werd geïnspireerd door voorbeelden uit Engeland en Nederlanden, maar getuigt van een grote eigenzinnigheid. Zo kwam hij tijdens de Eerste Wereldoorlog in Engeland in contact met de tuinstadbeweging van Ebenezer Howard en nam hij er in 1915 deel aan het International Garden Cities and Town Planning Congress rond de Belgische wederopbouw. Na de oorlog werkte hij in dienst van de Dienst der Verwoeste Gewesten en de Nationale Maatschappij voor Goedkope Woningen en Woonvertrekken. Belangrijkste realisaties in zijn oeuvre zijn de tuinwijken van Le Logis en Le Floréal in Watermaal-Bosvoorde (in samenwerking met Louis Van der Swaelmen. De invloeden in zijn oeuvre zijn divers, zoals van de Stijl bij de woning Petrucci-Wolfers (1925), van Engelse cottagearchitectuur bij de woning Van der Perre in Ukkel (1925) of van de baksteenarchitectuur van de Amsterdamse School bij het Fer à Cheval-gebouw (1927-1930) in de tuinwijken in Watermaal-Bosvoorde. Eggericx associeerde zich tussen 1923 en 1937 met Verwilghen. Samen realiseerden ze onder andere diverse flatgebouwen in Brussel en - op uitnodiging van Henry van de Velde - het Belgische paviljoen op de wereldtentoonstelling in Parijs in 1937. Vanaf 1928 werd hij docent aan La Cambre, wat hij tot 1955 zou blijven. Hij doceerde er architectuur (1928-1937), tuinarchitectuur (1930-1932) en stedenbouw (1942-1954). Eggericx was van bij het begin actief in de Belgische sectie van C.I.A.M. In zijn latere carrière, na de Tweede Wereldoorlog, werd hij stedenbouwkundige van Oostende.