Interview met Lieven Daenens

Als student kunstgeschiedenis had Lieven Daenens (1948) al interesse in meubelen en deed hij er onderzoek naar in het toenmalige Museum voor Sierkunsten in Gent. Later werd hij er directeur en maakte hij de lacune in het Vlaamse museumlandschap op het vlak van twintigste-eeuws en hedendaags design tot een speerpunt van zijn (collectie)beleid. De definitie van design die hij gedurende zijn directeurschap hanteerde, was erg breed. Hij maakte geen onderscheid tussen industrieel werk en handmatig geproduceerde objecten. Het belangrijkste criterium was dat de stukken functioneel en innovatief moesten zijn. Daarnaast was de focus uitgesproken internationaal en meubels kregen de meeste aandacht. Daenens legde contacten met producenten, met de ontwerpers zelf, en met hun erfgenamen. Daarin werd hij bijgestaan door een klein team van externe experten die, onafhankelijk van het museum, raad gaven. In 2013 ging Daenens met pensioen.

Daenens bespreekt de evolutie van het museum, de naamsverandering en de positieverandering met de komst van het museumdecreet in de jaren 1990. Ook de bredere Belgische designcultuur komt aan bod, waaruit blijkt dat Daenens het Belgische design niet altijd even hoog inschat, op enkele individuele gevallen na. Voor meubel en textiel waren er wel bedrijven die innovatief design ontwikkelden, maar ook in die ontwerptakken verminderden de kansen voor ontwerpers gaandeweg, aldus Daenens. Hij ziet bovendien een gebrek aan kwaliteitsvolle opleidingen in België en ook het promotieapparaat rond design is volgens hem disparaat. Deze kwesties dwongen Daenens er naar eigen zeggen toe een internationale collectie uit te bouwen.

Het interview werd afgenomen door Katarina Serulus op 28 mei 2014.