Adolphe Puissant

Adolphe Puissant studeerde in 1902 als architect af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel (1897-1902). Van bij het begin van zijn architectuurpraktijk interesseerde hij zich voor de maatschappelijke rol van de architect, een reden waarom hij zich engageerde voor de Société Centrale d’Architecture de Belgique waarvan hij in 1908 lid werd. Van 1910 tot 1912 was hij secretaris van de organisatie, na de Eerste Wereldoorlog was hij twee jaar ondervoorzitter (1922-1924) en twee jaar voorzitter (1924-1926). Puissant was op verschillende fronten actief betrokken bij de wederopbouw. In 1914 richtte hij een voorlopige Commissie van het Bouwbedrijf op die aannemers en architecten verenigde zodat ze de wederopbouw zouden kunnen voorbereiden. Ook zetelde hij in 1915 in de jury van een ontwerpwedstrijd uitgeschreven door de Nationale Commissie ter Verfraaiing van het Landleven en de Fédération des Sociétés d’Architectes de Belgique voor een boerderij in Wespelaar, met het oog op het zoeken naar goede voorbeelden voor de wederopbouw van het zwaar geteisterde platteland na de oorlog. Voor beide organisaties maakte hij eveneens het ontwerp voor een boerderij in Zichem in het kader van een inventarisatieproject van landelijke architectuur. Na de oorlog speelde Puissant vooral een rol als stedenbouwkundige bij de wederopbouw. Hij was begaan met sociale woningbouw en trad op als raadgevend architect bij de Nationale Maatschappij voor Goedkoope Woningen en Woonvertrekken vanaf 1919. In deze functie ondernam hij studiereizen naar Engeland, Duitsland en Nederland waar hij inspiratie opdeed voor de arbeiderswoningen die hij ontwierp in de steden Laken (1920-1926), Herentals (1921-1926), Molenbeek (1922), Vilvoorde (1923), Couillet (1923-1927, 1933-1939, 1948) en Monceau-sur-Sambre (1924, 1929, 1931). Zijn belangrijkste bijdrage aan de wederopbouw van de Westhoek was een stedenbouwkundig plan van de tuinwijk Zaalhofwijk in Ieper die hij samen met Henri Derée en Richard Acke ontwierp in 1920. De wijk werd evenwel niet gebouwd naar hun plannen die botsten op de traditionele eigendomsstructuren en machtsverhoudingen in de stad. Puissant was betrokken bij het ontwerpen van de woningen in deze wijk, waarbij hij zich een voorstander toonde van regionalisme en functionele vernieuwing die volgens hem perfect samen konden gaan, zeker in sociale woningbouw. Puissant publiceerde ook over de wederopbouw in diverse toonaangevende architectuurtijdschriften van dat moment, waaronder L’Emulation en L’Habitation à bon marché. Verder was hij tijdens het interbellum ook actief als docent verbonden aan verschillende onderwijsinstellingen zoals de Ecole Technique du Bâtiment et des Travaux Publics, de Academie voor Schone Kunsten in Brussel en als docent stedenbouw (1937-48) aan het Institut d'Urbanisme van de ULB.