Albert Van huffel

In 1890 studeerde Van huffel af aan de Kunstnijverheidsschool te Gent, opleiding sierkunst. Hij volgde ook cursussen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en de Rijksuniversiteit van Gent. Hij maakte zijn studies echter niet af om financiële redenen. In 1896 begon hij als tekenaar te werken bij meubelfabriek Verbeke, waar hij zich opwerkte tot technisch leider. Tussen 1903 en 1913 was hij in dienst bij het bouwbedrijf Van Herreweghe & De Wilde waar hij ontwerpen maakte voor zowel gebouwen als voor interieurs. Na deze ervaring in de bouw- en ontwerpsector vestigde Van huffel zich in 1913 als zelfstandig architect. Ondanks het feit dat hij geen diploma architectuur had behaald, gaf zijn werkervaring hem de nodige erkenning.1 In hetzelfde jaar kreeg hij de kans om op de wereldtentoonstelling in Gent de stand van het keramiekbedrijf Maes en de meubelfirma Jousse te ontwerpen. Voor beide standen ontving hij een gouden medaille, wat zijn carrière een impuls gaf. In 1918 verhuisde Van huffel naar Brussel. Toch bleef hij met Gent verbonden door zijn lidmaatschap van de vereniging Kunst en Kennis, waar hij in contact was gekomen met de Arts & Crafts en de art nouveau. In juli 1919 nam Van huffel deel aan de wedstrijd die minister van Openbare Werken

Edward Anseele (1856-1938) in samenwerking met de Vereniging van Belgische Steden en Gemeenten uitschreef voor het ontwerp van een alleenstaande arbeiderswoning en een tweewoonst in duurzame materialen met het oog op een efficiënte, duurzame en betaalbare heropbouw van de arbeidershuisvesting. Van huffels inzending werd gekenmerkt door een traditionele landelijke stijl. Voor de uitvoering – die er evenwel nooit is gekomen – sloot hij een samenwerking met de aannemer Grondel uit Gent af. Een jaar later ontwierp hij voor de Bouwdienst van de Dienst der Verwoeste Gewesten de tuinwijk Theo Goedhuys in Nieuwpoort. De wijk sloot naar architecturale vorm (traditioneel geïnspireerde geschakelde woningen met zadeldaken) en naar programma (verschillende woningtypes) nauw aan bij zijn wedstrijdinzending van 1919. De collectieve voorzieningen die Van huffel in zijn ontwerp opnam, zoals een washuis, een jongens- en meisjesschool en een gemeenschappelijke tuin, waren geheel in de geest van de tuinwijkgedachte waarvan Raphaël Verwilghen als hoofd van de Bouwdienst een fervent voorstander was. Waarschijnlijk omwille van de kosten die dergelijke gemeenschapsopbouwende faciliteiten met zich meebrachten, werden ze niet gerealiseerd. Van huffel werkte ook in opdracht van de Ateliers d’Art van de benedictijnenabdij van Maredsous. In dit kader ontwierp hij onder meer het kerkmeubilair voor de kerk van Boezinge. In 1921 diende Van huffel een ontwerp in voor de Basiliek van Koekelberg in Brussel, wat zijn levenswerk zou worden. Vanaf 1927 doceerde hij het vak “de ornamentatie in kunstambachten en -nijverheden” aan het Hoger Instituut voor Sierkunsten van Ter Kameren in Brussel.