Marcel Leborgne

Architect Marcel Leborgne profileerde zich op een persoonlijke manier binnen de Moderne Beweging in België. Hij studeerde architectuur aan Sint-Lucas in Doornik en Brussel. In zijn vroege carrière associeerde hij zich met zijn broer Henri en samen stonden ze in voor de wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog van de gemeente Wijtschade in de jaren 1920. Vanuit deze stijl met neogotische inspiratie evolueerden de broers tot een modernistisch architectuurconcept. Zo bouwden ze samen enkele villa's in de buurt van Charleroi, namelijk Loverval. Deze gebouwen getuigen van een complexe volumetrie en een centrifugale planopbouw die zich ontwikkelt rond een centrale traphal. Een laatste realisatie die de broers samen ontwierpen, is de residentie Dirickx in Sint-Genesius-Rode (1930). In het gebouw worden dissonante idiomen, zoals een erg decoratieve behandeling en Corbusiaanse citaten, vermengd en komen zo de verschillen tussen beide architecten naar voren. Deze 'style de transition' zal Marcel Leborgne leiden tot een sterker elementarisme en aandacht voor detail en materialenrijkdom in zijn oeuvre tijdens de jaren 1930. Enkele van zijn belangrijkste realisaties zijn het flatgebouw voor de pianozaak De Heug in Charleroi (1933), de Maternité Reine Astrid in Charleroi (1937, samen met R.Vanhove, afgebroken in 1987) en de Cité de l'Enfance in Marcinelle (1938).