Jozef Schellekens

Schellekens' meest vooruitstrevende constructie is hoogstwaarschijnlijk zijn eigen woning, gerealiseerd in 1934-35. Het gebouw getuigt van een zuiver baksteenmodernisme, een sobere compositie van bouwvolumes met een vernieuwende ruimtelijke ordening.
Als provinciaal architect realiseerde hij talrijke schoolgebouwen in een gelijkaardige sobere baksteenarchitectuur. Na 1940 kwam hij echter onder invloed van de meer traditionele beweging in de architectuur en inspireerde hij zich op de landelijke bouwvormen uit de Kempen. Deze 'Heimat'-strekking verlaat hij opnieuw na 1950 om radicaal te kiezen voor een strakke en eenvoudige moderne vormentaal. Uit deze periode dateren twee van Schellekens meest monumentale constructies, het openluchttheater voor het Rivierenhof te Deurne (1954) en de badinstallaties aan het Zilvermeer in Mol. Vermeldenswaard zijn eveneens de talrijke begraafplaatsen, die hij voorzag van monumentale moderne nutsgebouwen, die niettemin getuigen van een sterke ingetogenheid.

Na de Tweede Wereldoorlog stond Schellekens ook in voor de heropbouw en restauratie van enkele belangrijke historische monumenten zoals het stadhuis van Hoogstraten.

Schellekens was naast architect ook een belangrijk architectuurtheoreticus, wiens visie gepubliceerd werd in talrijke artikels en publicaties. Deze teksten handelen doorgaans over de problematiek van het hedendaagse bouwen in een traditionele, vaak landelijke omgeving. Ook de ruimere problematiek van de stedenbouw en de streekplanning droeg zijn interesse weg.