Gustaaf Careels

Gustaaf Careels kreeg zijn architectuuropleiding aan de academie van Antwerpen, waar hij in 1921 de eerste prijs uitmuntendheid in burgerlijke bouwkunde behaalde. In 1930 werd hij benoemd tot provinciaal architect voor het arrondissement Mechelen, in opvolging van zijn vader Edward Careels. Tot 1961 zou hij deze functie blijven uitoefenen. Careels had ook een privépraktijk, tot een wettelijke bepaling een cumuleerverbod oplegde aan architecten in overheidsdienst.

In 1930 werd hij benoemd tot provinciaal architect voor het arrondissement Mechelen, in opvolging van zijn vader Edward Careels. Tot 1961 zou hij deze functie blijven uitoefenen. Careels had ook een privépraktijk, tot een wettelijke bepaling een cumuleerverbod oplegde aan architecten in overheidsdienst. Aan het begin van zijn carrière had Careels een aandeel in de heropbouw van Lier na de oorlogsverwoestingen van 1914. Hij werkte daarbij helemaal volgens het ter zake uitgevaardigde bouwreglement van 1915, dat het stadsbeeld een meer pittoreske en kunstzinnige aanblik moest geven, waarbij de vernielde bepleisterde lijstgevels moesten vervangen worden door gevels in prestigieuze neostijlen, uitgevoerd in edele materialen. Aanvankelijk trok Careels deze lijn door zin zijn opdrachten als provinciaal architect, zoals in het gemeentehuis van Willebroek (1930-31). In andere ontwerpen evolueerde dit historicisme naar een uitgepuurde en eigentijdse variant, waarin neo-elementen en -silhouetten nog duidelijk herkenbaar waren, maar alleszins anders benaderd werden. Hij zette de restauratie verder van de refugia van Tongerlo en Sint-Truiden in Mechelen, die begonnen waren onder zijn vader Edward.