Aimée Racine

Na twee jaar studie Romaanse filologie aan de Université Libre de Bruxelles (ULB), veranderde Aimée Racine van richting en behaalde haar licentiaat in de rechten in 1925.
Vanaf 1932 gaf zij cursussen over kinderbescherming en sociale psychologie aan de Ecole Centrale de Service Social de Bruxelles. Van 1945 tot 1955 was zij hoofd van de school, als opvolgster van Marie Mulle.

In 1938 doceerde zij sociale wetgeving en economie aan de universitaire verpleegschool ULB. Zij volgde de kinderrechter Paul Wets op. In 1940 doceerde zij kinderbescherming aan de School voor Criminologische Wetenschappen van de ULB. Zij werd benoemd tot buitengewoon hoogleraar in 1946 en vervolgens tot hoogleraar in 1952.

Zij werkte aan het Solvay Instituut als wetenschappelijk onderzoeker van 1944 tot 1958 en vervolgens als wetenschappelijk medewerkster van 1958 tot 1972.

In 1956 steunde Aimée Racine de oprichting van de Belgische Vereniging van Vrouwelijke Advocaten, opgericht door Angèle Grégoire-van Oppems en Anne-Marie Storrer. Het doel was de rechten te verdedigen van vrouwen die werkzaam zijn in de juridische sector en juridische kwesties te bestuderen met betrekking tot vrouwen, kinderen en het gezin.

Van 1957 tot 1972, toen zij met pensioen ging, leidde zij het nieuwe Centrum voor de Studie van de Jeugddelinquentie. In dit kader verrichtte zij haar onderzoek, nam zij deel aan talrijke internationale congressen en trad zij toe tot verschillende organisaties, zoals de Internationale Unie voor Kinderwelzijn, de Internationale Vereniging van Jeugdrechters en de Internationale Vereniging voor Criminologie. Zij zal ook deelnemen aan talrijke conferenties over dit onderwerp.

Daarnaast heeft Aimée Racine talrijke boeken en artikelen over jeugddelinquentie geschreven. Zij was de eerste Belgische vrouw die systemisch onderzoek verrichtte over dit onderwerp. In 1959 kreeg zij de Henri Jaspar-prijs voor haar boek La délinquance juvénile en Belgique de 1939 à 1957.