Emiel Veranneman

Emiel Veranneman volgde een opleiding Architectuur aan het Sint-Lucasinstituut in Gent. Op aanraden van zijn oom, Constant Permeke volgde nadien een opleiding aan La Cambre waar hij o.a. les kreeg van Herman Teirlinck, Lucien François en Luc Haesaerts. Hij begon zijn carrière als meubelontwerper vlak na de Tweede Wereldoorlog. Hij liep twee jaar stage bij een antiquair-archeoloog, waar hij diverse meubelstijlen bestudeerde.

In 1951 werd hij geselecteerd voor de 'Nationale Wedstrijd van de Kristelijke Arbeiders Vrouwengilden' en voor de wedstrijd 'Modern Meubilair' van het Ministerie van Middenstand.
Begin jaren '50 ontwierp hij een volledig interieur voor meubelfabrikant Vandenberghe-Pauvers en modelkamers en meubels voor de tentoonstelling 'De Thuis' en 'Salon van het Kind' in 1952. In 1953 werkte hij aan de inrichting van appartementen voor de tentoonstelling 'Het Nieuwe Wonen' op het Kiel, Antwerpen. In 1953 nam hij deel aan de internationale tentoonstelling 'Formes nouvelles' in Parijs en in 1955 en 1956 aan het 'Nationaal Salon voor Modern Sociaal Meubel' in Gent. In 1957 ontwierp hij het interieur van een 20-tal winkels voor breiwol in opdracht van Trois Suisses. Tijdens Expo 58 was hij verantwoordelijk voor het ontwerp van de erehal der Binnenhuisarchitecten van het Belgisch Paviljoen.

Zijn grote doorbraak komt als hij in 1958 samen met zijn vriend Octave Landuyt exposeert in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Opvallende stukken zijn een kuipzetel bekleed met antiloopleer en gelakt meubilair, geïnspireerd door de Japanse cultuur. Eind jaren '50 legt hij zich toe op het ontwerpen van meer exclusieve meubels in plaats van seriemeubels. Hij ontwerpt o.a. interieurs voor opdrachtgevers uit het kunstenaar milieu, waaronder Octave Landuyt (1966), Roger Raveel (1974), Pol Mara (1978), Bram Bogart (1968) en Vic Gentils (1966). Zijn ontwerp van de 'Osaka zetel' wordt geselecteerd voor het Belgisch paviljoen tijdens de wereldtentoonstelling in Japan.

Behalve als meubelontwerper is Emiel Veranneman ook actief als galeriehouder en kunstverzamelaar. Samen met zijn echtgenote opent hij midden jaren '60 een galerie. Onder de naam Stichting Veranneman verplaatst hij zijn activiteiten begin jaren '70 naar Kruishouten waar hij een internationaal centrum voor beeldende kunst opent. 

In 1994 ontvangt hij de 'Henry van de Velde Prijs voor Loopbaan'.