Jules Coomans

Na de dood van zijn ouders trad de broer van zijn vader, broeder Matthias, als zijn voogd op. Coomans volgde tot zijn 16 jaar een artistieke opleiding aan de Sint-Lucasschool Gent en studeerde daarna voor ingenieur-architect aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij liep stage (1891- 1895) bij zijn oud-professor Joris Helleputte (1852-1925) en werkte tegelijkertijd bij de gebouwendienst van Post en Telegraaf in Leuven. Vanaf 1895 werkte hij als stadsarchitect van de stad Ieper (1895-1931) waar hij tevens directeur was van de Nijverheidsschool. Nog voor de Eerste Wereldoorlog uitbrak, liet hij restauratiewerken uitvoeren aan de belangrijkste monumenten van Ieper. De bouwtekeningen die hiervoor opgemaakt werden, gebruikte Coomans na de wapenstilstand als documentatiemateriaal bij zijn wederopbouwontwerpen. Naast restauratiecampagnes binnen en buiten Ieper ontwierp hij voor de oorlog ook nieuwbouwprojecten, zoals de linkervleugel van het Provinciaal Hof te Brugge. Vanaf 1904 was Coomans briefwisselend lid van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en in 1919 werd hij werkend lid van de commissie, die intussen omgedoopt was tot Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog probeerde Coomans de Ieperse kunstschatten en zijn eigen documentatiemateriaal (zoals zijn ontwerptekeningen) in veiligheid te brengen. Vanaf 1915 werd hij door het stadsbestuur van Ieper belast met het opstellen van n wederopbouwplannen ter voorbereiding van de wederopbouw van de stad. Hiervoor werd een begeleidende studiecommissie opgericht waar onder andere burgemeester René Colaert (1848-1927), enkele leden van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen en Jules Coomans zelf in zetelden. Deze studiecommissie was verantwoordelijk voor de volgende drie publicaties: Notes sur la voirie urbaine (1916), Quel est le style à préconiser pour la reconstruction des monuments et éventuellement de certaines habitations? (1917) en Les halles et le Beffroi d’Ypres (1917). Coomans wilde Ieper historisch heropbouwen en was een voorstander van minimale anpassingen van de historische structuren. In 1916 werden zijn ideeën over de wederopbouw tentoongesteld tijdens de Exposition de la Cité Reconstituée in Parijs. Vanaf 1917 was hij belast met het uitvoeren van inventarisatiewerk in niet-bezet België in opdracht van Joris Helleputte (1852-1925), toenmalig minister van Landbouw en Openbare Werken. Hierbij kwam hij in conflict met Eugène Dhuicque en diens Mission permanente du Ministère des Sciences et des Arts, een gelijkaardig project in opdracht van het Ministerie van Kunsten en Wetenschappen. Na de oorlog manifesteerde Coomans zich als een voorstander van verbeterende restauraties, dit in tegenstelling tot de leden van de Koninklijke Academie van België, de Vereniging van Belgische Steden en Gemeenten en het Comité consultatif d’architecture die eerder een zone de silence van de Ieperse ruïnes wilde maken. Uiteindelijk werd beslist Ieper herop te bouwen, een grootschalig project waarin Coomans als stadsarchitect een belangrijke rol te vervullen had. Naast de realisaties van grote monumenten zoals de lakenhal met belfort, het gerechtshof en de Sint-Maartenskerk was Coomans ook verantwoordelijk voor de neogotische eenheidsbebouwing die het centrale stadsbeeld kenmerkt. Coomans was niet enkel actief in Ieper, maar ook in de omliggende gemeenten. Eveneens in het kader van de wederopbouw was Coomans samen met onder mee